T

Vorige week. Heftig nieuws. Een jonge vrouw, vol plannen, ambities, leven… was er niet meer. Verongelukt. Ik moet nog steeds slikken als ik erover schrijf. Wat een ongelooflijk drama. Niet te bevatten. Ik kende haar niet goed, maar we hadden geregeld app-contact en mijn kinderen hadden vaak fijne gesprekjes met haar. Jong. Levendig. Mens.. weg. Ik denk aan haar familie, vrienden, collega’s. Hun wereld, hun levens, voorgoed veranderd. Als het voor mij al zó voelt..hoe zal het dan met hèn zijn? Daarna terug naar ‘usual business’. Meteen was daar de uitdaging. Een meisje nog, huilend delend dat ze niet meer wil leven. Niet meer kán leven. Het leven is zwaar, zwart, te heftig voor haar. Ik heb haar aangehoord. Was er voor haar. Uiteindelijk heb ik het verhaal van eerder die week gedeeld. Het ging vooral over de impact die het plotselinge overlijden van zo’n jonge vrouw heeft op iedereen om haar heen. Ze werd stil. Keek me écht aan. Verbinding. Ineens mocht ik in gesprek met het kleine stukje in haar dat wél wilde leven. Plannen maakte. En zo kreeg iets volkomen zinloos, onbegrijpelijks en hards ineens een extra betekenis. Het maakte dat er hoop kwam. Hoop in een toekomst. Voor een ander meisje. Schrale troost. Maar toch een klein sprankje. Dank je wel, lieve T, dat jij er was. ❤