5 kilo. In 4 weken. Door het niks doen. Ja … wel íets… eten. Grazen, zoeken, snaaien en soms helemaal los gaan op alles wat er nog maar aan eetbaars te vinden is.
Het ging zo goed.
Toen ze kon gaan werken, afleiding had, bezig was. Nu is alles weg gevallen. De dagen zijn langer, leger en hongeriger dan ooit.
Ze vult nu de tijd, de leegte, het gebrek aan uitzicht.
Ze dempt de wanhoop, het verdrietige gevoel.
Gek wordt ze, van de kids die de hele dag vragen, zeuren, willen…, haar man die ineens thuis is en die niet doorheeft hoe ze zich voelt.
Maar het meest gek wordt ze van zichzelf. Ze wil dit niet. En tóch doet ze het.
Ze had alles wat ze zo lekker vindt ver weg gelegd. Hoog. Voor zichzelf verstopt. Ja duh… paashaaspraktijken. Van één ding was ze inderdaad vergeten waar ze het gelaten had, maar ook daar kwam ze na veel gestruin en uitgepluis ook wel weer achter.
Daarna besloot ze lijstjes te maken. Voor de boodschappen. Het was gewoon niet meer in huis en dat ging goed. Tot híj de keer daarop naar de winkel ging en terug kwam met ongeveer alles wat in de paas-uitverkoop (“bijna gratis! Zonde!!”) bij de kassa in zo’n graaibak stond. Klotezooi.
Ze baalt. En ze is boos. Op de wereld. Op dat kloteCovid. En, eindelijk durft ze het nu ook toe te geven… op haarzelf. Ze weet dat ze het allemaal zelf in haar mond stopt. Ze kan het niemand anders verwijten of kwalijk nemen. En toch is het klote. En nu, na vier weken vechten, tegen alles en iedereen, is ze moe. Op. Eindelijk durft ze dat eens toe te laten. Het gevoel. Er komen tranen en een schreeuw vanuit haar tenen. Het lucht op. Geeft ruimte. Het helpt even. Ze heeft gevoeld wat het doet. Het er gewoon even laten zijn. Niet hoeven dempen, proppen, wegstoppen. Het mag er zijn.
Ze gaat zelf voor de boodschappen. Haalt wat op het lijstje staat. Dán maar af en toe een chagrijnig jankorgel. Het is even niet anders.